Het dak eraf
Sorry, deze bijdrage wordt iets langer dan normaal. Het ging er donderdag rondom de Schutse/Sassembourg niet zo feestelijk aan toe. Zie bijvoorbeeld
in de Teyding de verbeten smoeltjes tijdens een schorsing. Er stond nogal wat op het spel:
een bouwplan voor een hele woon-zorgzone van rond de 40 miljoen Euro. Ik heb het woord namens de PvdA gevoerd, en het hele dossier komt hoog in mijn top drie van lastige debatten (Twee anderen zijn de reactie op het ARHI-besluit van de provincie in september 2004 en de bebouwing van de Agnes-locatie mei 2004). Er zijn in mijn voorbereiding heel wat nachtelijke uurtjes gaan zitten om weer een concept de deur uit te krijgen.
Case: de VVD heeft in augustus het ontwerp van Sassembourg in de commissie ruimte aan de orde gesteld. In het debat zijn een aantal alternatieven en suggesties genoemd, en het college ?nam die mee?. En kwam vervolgens donderdagavond terug met een magere verwijdering van de schuine daken van de appartementengebouwen om maar onder de 14m. bouwhoogte te blijven.
De tribune zat vol met belangstellenden, er waren veel insprekers, de raadsfracties waren (terecht) kritisch. Toch leek op zich de opgave voor het college niet onhaalbaar. De VVD zette voornamelijk in aanpassing/ verdere verdieping van de parkeergarage, omdat ze op grond van een werkbezoek aan Woningstichting de Vooruitgang daarvoor mogelijkheden zagen. Het CDA had fervent tegenstander Rudy Alewijnse van het woordvoerderschap afgehaald en stelde zich met 4 voor-2 tegen achter haar eigen wethouder, TriLokaal fladderde alle kanten op door zelfs het hele concept van een woon-zorgzone vlak bij het centrum in twijfel te trekken (hele argument is bij de vergelijkbare discussie over zorgcentrum de Agnes in Voorhout in 2004 helemaal niet door destijds Voorhouts Belang gehanteerd) en voornamelijk te hameren op de volgorde tervisielegging-planaanpassing. Ik heb namens de PvdA gesteld dat het voorliggende plan binnen de kaders viel die Sassems PvdA-gemeenteraadslid Margreet Vos in oktober 2005 had neergelegd, maar dat we onze goedkeuring lieten afhangen van de beantwoording van het college op drie weg te werken vuiltjes:
- de salamiwerkwijze die ertoe geleid heeft dat er uiteindelijk niet meer fysiek geschoven kom worden met een van de meest controversiële elementen van Overteylingen, de appartementencomplexen langs de Teylingerlaan
- de wijze waarop de bewoners van de Teylingerlaan in de planvorming betrokken zijn
- het verschil in perspectief tussen college en raad over de mogelijkheden om het plan meer acceptabel te maken.
Geen makkelijke wedstrijd voor het college dus, maar zeker geen beslissing die je voor de poorten van de hel moet wegslepen. Maar ja, moet je vervolgens niet knalhard in eigen doel schieten. Het ging in de beantwoording op de eerste termijn van de gemeenteraad helemaal mis met portefeuillehouder Henriette Wilbrink. Onzeker in haar intonatie, geen cijfers kunnen geven waar wel om gevraagd was, halve excuses voor wat beter had gekund maar niet kunnen aangeven waar ze dat anders wil doen, schriftelijke antwoorden niet toelichten maar herhalen. Onze fractie vroeg daarna even schorsing aan om ons standpunt te bepalen. Schelberg gaf ons vijf minuten gelegenheid, het werden er zeker drie kwartier. Met ons vijven kwam de fractie al heel snel tot de conclusie dat dit niet kon, dat we zo'n zware beslissing niet konden laten lopen op zo?n zwakke verdediging van het voorstel. We moeten het resultaat toch ook kunnen uitleggen, ook als dat controversieel is. Daarin is een heldere onderbouwing van het hoe en waarom in het voorstel noodzakelijk, en die moest in dit geval wel van het college komen.
Op dat punt zit je ongeveer midden in het nachtmerriescenario. Hoe verder? Wat doet de VVD? Wat stellen we zelf voor aan mogelijkheden? We kunnen toch ook het hele concept niet zomaar de gootsteen in laten gaan op een schutterend college? Ik was mijn overweging aan het uitschrijven toen Stephan Schrader van de Vooruitgang aan tafel aanschoof: "Wat kan ik doen om de beslissing te kunnen laten nemen?". Ik antwoordde dat hij niets kon doen. Het probleem lag nu echt bij het college, niet bij de Woonstichting.
Sander Schelberg heeft zijn eerste echt moeilijke klus als voorzitter van de raad in mijn ogen goed doorstaan: goed inschatten welke interrupties kunnen en welke niet, en uiteindelijk door een procedurevoorstel de schade van donderdagavond beperkt. De gemeenteraad krijgt nog op zeer korte termijn inzicht in de financiële onderbouwing en de ruimte die er wel of niet in zit, de tervisielegging van het ontwerpbestemmingsplan wordt wel opgestart, de artikel 19 lid 2 procedure voor Sassembourg zelf wordt aangehouden totdat de commissie ruimte zich weer uitgesproken heeft. Kortom: time-out, en nog tenminste een zware debatavond extra in het verschiet.
