Kortom, even afkoelen na het debat over realisatie van woningen op het terrein van tennisvereniging STV / Hoek Parklaan in Sassenheim. Eerder heb ik al geschreven hoe ik in de commissievergadering al een tabelletje verkeerd las. Op een of andere manier is de wedstrijd daarna niet meer goed verlopen. Ondanks dat fractiegenoot Hans Goudsmit me na afloop feliciteerde met een van mijn beste debatten ooit.
Ik troost me: er is in elk geval een beslissing gevallen. Maar er had zowel meer gekund. We hadden kunnen uitzoeken: hoe maken we een kwalitatief mooi wijkje, met een behoorlijke slag sociale woningbouw? De koudwatervrees heeft gewonnen, met geregeld verwijzen naar de stelling dat ‘we’ geen Vogelaarwijkje zouden moeten willen. Alsof iedereen in een huurwoning van een woningbouwcorporatie eng en crimineel is. Je zult maar politieman, verpleegkundige of installateur zijn, geen eigen kapitaal, maar wel zin om je met je vriend / vriendin te gaan samenwonen. Of een oudere met klein pensioen, die zijn of haar eengezinshuurwoning wil inruilen voor een betaalbaar huurappartement. Dan word je gewoon met zo’n houding geen recht aangedaan.
In de commissie had ik al aangegeven dat het totaal aantal woningen van 118 woningen in scenario 2 voor de PvdA niet heilig was, maar wel het vertrekpunt. Je kunt altijd het programma verkleinen als je niet uitkomt. Het CDA begon zelfs met: vanavond willen wij helemaal niet kiezen. De verrassing in de eerste termijn was, dat de VVD zei voor een scenario ‘1+’ te gaan (tussen de 70-90 woningen, waarvan 35-58 sociale sector) , terwijl onze indicatie totaan de raad was dat zij voor een scenario 2,5 waren (Ergens tussen de 90 en 118 woningen, waarvan 58-80 sociaal). Blijkbaar is er tussen de fractievergaderingen van maandag en donderdag wel intensief overleg tussen CDA en VVD geweest, en niet met ons of de andere politieke partijen. Terecht of niet, ik voel me als een verdediger die de spits van de tegenpartij op een cruciaal moment toch heeft laten lopen. Ik heb beide coalitiepartijen verweten, als de twee grootste in Teylingen, terugtrekkende bewegingen te maken, en heb ze uitgedaagd om toch met een keuze te komen. Die kwam dus, en inderdaad in de vorm van een amendement met een verkapt scenario 1: eengezinswoningen langs de rand en een minimum exploitatieresultaat van 2 miljoen euro. Voila, CDA frommelt de bal in de goal.
En dan spelen zo de vragen door je hoofd:
- Had ik in het debat dan toch moeten aansturen op uitstel? Het voorstel – een startnotitie, dus meer een richting waarin je tijd wil steken en nog lang geen definitieve beslissing- maar weer aan te houden? Je mag toch van een gemeenteraad verwachten dat ze in de openbaarheid een keuze maakt?
- Hadden we de afgelopen weken dan toch achter de schermen moeten lobbyen om de coalitiegenoten mee te krijgen? Ik vind wel dat je dit soort zaken vooral in de openbaarheid, in het debat, moet doen en de achterkamer of wandelgang alleen in het hoogstnodige geval moet opzoeken. Maar ook dan is succes niet verzekerd. We hebben al eerder gemerkt rondom de woonvisie dat wij op dit punt met het CDA ook achter de schermen geen zaken kunnen doen.
- Hadden de PvdA zelf eerder moeten aansturen op een scenario 3? Misschien. We hebben dit in de fractie wel doorgenomen, en gekozen om toch zolang mogelijk voor scenario 2 als vertrekpunt te willen blijven: dat is toch waarvoor we staan. Als je dan zelf vanwege de haalbaarheid een amendement opvoert met scenario 3, heb je ook zo een imago dat je wel heel snel water in de wijn doet (hadden we misschien toch meer wijn in totaal gehad).
- Had ik in de raadsvergadering , toen ik verwees naar inventieve oplossingen, dan toch voorbeelden moeten toen uit tuindorp ‘ De Bongerd’ in Amsterdam-Noord, dat ik als voorbeeld aanhaalde? Is toch meer iets voor een commissievergadering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten