de drang om te scoren

Zoals gisteren, bij het openen van de nieuwe kleedkamers, het vijfde veld en de kunstgrasvelden 3 en 4 van voetbalvereniging Foreholte. Nadat wethouder Hollart over het “rood-wit gestreepte rugstreeppad” naar het openingslint was geleid, inclusief het bekende schaartje op het bekende kussentje, werd het kunstgras ingewijd door een potje 7-tegen-7 voetbal tussen het bestuur van Foreholte en de gemeenteraad van Teylingen. En we gingen er vol in: het eerste potje won de gemeenteraad met 3-0, de tweede won het Foreholte-bestuur met 2-1. Ik denk, dat de Foreholtebestuurders nog best stonden te kijken van onze tegenstand.

Nu was ik al meer dan 20 jaar niet meer echt de wei in geweest. De laatste wedstrijd voor Damacota A1 (die we al met moeite vol kregen) in de Oostgroninger onderbond heb ik z’n beetje mei-juni 1988 gespeeld. Ik heb het altijd meer van inzet dan van techniek moeten hebben, dus ik was wel erg verguld dat ik zaterdagmiddag zelf ook nog wist te scoren.

Voor Foreholte is het een hoogtepunt, omdat de capaciteitsuitbreiding er nu staat. Alleen al met 56 jeugdteams scheelt het een hoop geschipper. Voor de gemeenteraad vind ik het ook een klein hoogtepuntje. We praten wel heel veel met elkaar / tegen elkaar, gaan wel samen op werkbezoek en ook op culinair vlak zijn we met enige regelmaat elkaars gezelschap, maar samen DOEN is er niet heel vaak bij. Dan is een beetje ballen met TriLokaal best heilzaam. En schuilt er in PvdA-er Hans Goudsmit en CDA-er Hans Keulen tezamen best een hechte defensie. En dan dat reusachtige lichaam van keeper Cees van Velzen in geen-stijl-roze, alleen het kleureffect houdt het net al leeg. Nee, soms is het helemaal niet erg dat politici elkaar de bal toespelen.